Domper

Na de vakantie is het weer eens tijd voor een update over de haantjes. Na de goede start, kregen wij wel een tegenslag. Binnen twee weken stierven acht van de twintig kippen. Ze groeiden nauwelijks en lagen van de ene op de andere dag dood in het hok. Geen idee wat het geweest kan zijn. Ze kwamen nog niet buiten, het voer was goed, het hok droog en schoon en als het erg koud was, ging de lamp aan. Wij begonnen al te vrezen dat ze het allemaal niet zouden redden. Ik durfde er bijna niet meer over te bloggen. Zou dit eerste project nou finaal mislukken? Mijn vader en ik waren er somber gestemd over.

Maar na deze tegenslag ging het veel beter. De overige twaalf doen het goed en ineens zijn ze ook gaan groeien. Niet hard, want het zijn geen 'plofkippen', en vooral mijn vader moet daar nog aan wennen. "Ze groeien niet hard, Tamaar, ze groeien niet hard." Als mijn vader heel serieus, zegt hij alles twee keer in een zin. Dan weet je dat het menens is. "En ik weet wel dat het geen vleeskippen zijn, maar ik had wel verwacht dat ze iets harder zouden groeien." "We proberen iets, pa, en we zien wel of we achteraf vinden dat het anders kan of moet. Ik had niet verwacht dat je ze zou zien groeien."

En waar we vooral benieuwd naar zijn is de smaak. Als deze haantjes echt erg lekker zijn zodra ze als malse braadkippen op ons bord liggen, kunnen we nadenken over een volgende ronde. En we hebben nu al bedacht dat we anders met het voer gaan starten. Omdat we alleen dat als oorzaak van de uitval kunnen bedenken.

Avontuurlijke haantjes

Twee dagen nadat de haantjes gekomen zijn, hadden ze hun eerste ontsnappoging al gedaan. En met succes. We hebben duidelijk nieuwsgierige en avontuurlijke haantjes. Ik ging ze vers water en voer brengen, toen ik iets geks zag. De stal naast het kippenhok is voor de schapen en heeft een deurtje naar buiten wat altijd open staan. Daar, vlak voor die opening in het schapenhok, zaten een stuk of 10 haantjes prinsheerlijk te soezen in de warmte van de zon. Dan sta je wel even raar te kijken. Blijkbaar hadden de haantjes geen boodschap aan het advies om de eerste twee weken binnen te blijven. Ze waren door een kier tussen de twee hokken ontsnapt. Dit was niet helemaal de bedoeling, dus ik kon eerst mijn kippen terug jagen. Allemaal gingen ze netjes terug, behalve eentje natuurlijk. Die rende de andere kant op… door het deurtje… naar buiten… de schapenwei in. Ik erachteraan. Gelukkig kreeg hij al snel heimwee naar zijn vriendjes, dus rende snel weer naar binnen. We hebben de kier nu geblokkeerd.

Twee dagen later was de dag dat er zoveel regen viel, als nog nooit gevallen was in zo’n korte tijd. Een deken van regen hing er. Daar waren de, deels verstopte, afvoerbuizen niet op berekend. Het water liep al snel het kippenhok in en een randje van de vloer stond blank. Dit betekent nog steeds dat het merendeel droog was. We hebben een warmtelamp opgehangen, zodat ze in ieder geval ook de warmte konden opzoeken en er is een schut voor de rand met water gezet. Uiteraard zijn de haantjes te avontuurlijk om zich op het droge gedeelte te houden en schoten langs het schut. Als kleine kleuters stapten ze door de plassen. “Er liepen zeker een stuk of 10 haantjes door het water te stappen”, zuchtte mijn vader. De afvoeren werden schoongemaakt en het water liep snel weg. Dus het hok was weer droog.

Deze eerste week beloofd nog wat. Avontuurlijke haantjes. Dat zijn het.